Γέροντας Εφραίμ Αριζόνας: Ένα λάθος που κάνουμε όλοι μας

Μην κρίνετε, διότι το να κρίνουμε είναι φοβερό αμάρτημα. Μας το λέγει ο Χριστός, η Αλήθεια και το Φως, ότι μην κρίνετε ίνα μη κριθείτε ενώ μέτρον μετρείτε αντιμετρηθήσεται ημίν.

Βλέπουμε τον Χριστό μας να μην κρίνει την πόρνη γυναίκα και τη μοιχαλίδα, αλλά να σκεπάζει, να ευλογεί, να συγχωρεί, να αγκαλιάζει, να της λέει “πήγαινε, μην το ξανακάνεις παιδί μου και είσαι εντάξει.” Δεν πειράζει, άνθρωπος είσαι, γλίστρησες. Φυσικό είναι να πέσουμε. Και ποιος είναι που δεν πέφτει; Πρώτος είμαι εγώ που πέφτω συνέχεια. Ο Πατέρας έδωσε την κρίση στον Υιό να κρίνει τον κόσμο. Και έρχεται ο άνθρωπος και παίρνει την κρίση του Θεού και κρίνει. Ο Υιός του Θεού δεν κρίνει και ο άνθρωπος κατακρίνει. Και σκεφτείτε, όλοι μας το γνωρίζουμε πόσο εύκολα από το στόμα μας βγαίνουν οι κρίσεις.

Βλέπουμε ένα παράδοξο. Για στάσου το εξέτασες; Το είδες; Ακόμα και με τα μάτια σου να δεις. Η ευπερίστατος αμαρτία, κατά τον Απόστολο, αυτή είναι σε κάθε περίσταση, σε κάθε στιγμή, σε κάθε υπόθεση, όπου και αν βρεθούμε, το στόμα λέει και η σκέψη δουλεύει. Επομένως, μπορούμε να γίνουμε πάρα πολύ ακάθαρτοι από αυτό το πράγμα. Ποια είναι όμως η ρίζα της; Από πού ξεκινάει; Ξεκινάει από την υπερηφάνεια και τον εγωισμό. Εάν εγώ θεωρώ τον εαυτό μου άρρωστο, θα μπορέσω να μιλήσω για τον άλλον άρρωστο και να τον κατακρίνω; Όσοι νοσηλεύτηκαν, ακούσατε καμιά φορά κανένας ασθενής σας να σας κατακρίνει γιατί ήσασταν άρρωστος; Κανένας δεν μιλάει. Γιατί ο ένας λέει μα εγώ είμαι στο μάτι, αυτός είναι στο πλευρό άρρωστος. Και επειδή όλοι πονάμε, όλοι συμπονάμε ο ένας τον άλλον, ο ένας λυπάται τον άλλον. Εκεί επικρατεί αναμαρτησία στην κατάκριση. Αλλά όταν πρόκειται έξω από το νοσοκομείο, στο θέμα της ψυχικής ασθένειας, όλοι μιλάμε.

Γιατί; Εσύ βλέπεις την αγκίδουλα στο μάτι του αδελφού σου. Το δοκάρι που έχεις στο δικό σου το μάτι δεν το βλέπεις; Δοκό έχεις εσύ και το ξυλάκι και την αγκίδουλα του αδελφού σου έπιασες να δεις;

ΓΙΑ ΒΙΒΛΙΑ ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΑ ΕΦΡΑΙΜ ΔΕΙΤΕ: >>  ΕΔΩ